تهران شهری است که به بلندمرتبهسازی نیاز دارد اما با این وجود با توجه به کمبود زمین در تهران نمیتوان فعلاً ساخت و ساز بلندی در تهران انجام داد.
در شهر شیکاگو که شهری همچون تهران است و با جمعیت 12 میلیون نفری همراه است، برجها و آسمان خراش هایش در همه جای شهر پراکنده نیستند بلکه منطقهای برای ساخت و ساز برجها در نظر گرفته شده است و ارتفاع آنها حتی تا 80 و 100 طبقه هم میرسد اما اینگونه نیست که برج ها در مساحتی کوچک یا به صورت پراکنده ساخته شده باشند. برجسازی در شهرهای دیگر دنیا نیز بر اساس برنامه مدیریت شهری و نظم ساختمان سازی پیش میرود.
متاسفانه این نظم در تهران وجود ندارد و در حال حاضر در بیشتر نقاط شهر برجسازی صورت گرفته و از نظم خاصی پیروی نشده است. برجسازی و به طور کلی ساختمانسازی در کلانشهرها باید در راستای مسائل اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی صورت گیرد و هویت شهر مورد توجه ویژه قرار گیرد.
اما در حال حاضر بلند مرتبهسازی در شهری همچون تهران ناموزون و ناهماهنگ شده است و باید با برنامهریزی مناسب این ساخت و ساز ساماندهی شود و مدل الگویی داشته باشد و اینگونه نباشد که هر شخصی با قدرت بیشتر ساخت و ساز کند بلکه باید بر اساس الگو و چارچوبی اقتصادی، اجتماعی، معماری و شهرسازی پاسخگو باشد و بر این اساس میتوان بررسی کرد که باید ساخت و ساز چگونه باشد. این در حالی است که باید همه موارد همچون شهرسازی و معماری هم مورد دقت قرار گیرد به گونهای که باید فاصله مشخصشده میان هر ساختمان رعایت شود و استانداردهای آن براساس ضوابط رعایت شود.
هم اکنون تهران نیز مانند سایر کلان شهرهای دنیا به الگوی مدون و مناسب که دربرگیرنده مسائل اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، معماری و شهرسازی است نیاز دارد. بنابراین بلندمرتبهسازی باید بر اساس طرحهای مصوب شهری باشد و حداقل سازمانی ذیربط آن را تصویب کرده باشد.
اینکه گفته میشود سقف جمعیتی تهران پر شده است و تهران خیلی ظرفیت ندارد درست است، چرا که در حال حاضر در منطقه 22 همه ساختمانها با ارتفاع زیاد در حال ساختاند. به همین دلیل باید الگویی برای ساخت و ساز وجود داشته باشد. البته دولت یازدهم هم در کنار همه برنامههای خود بر حقوق شهروندی حتی در ساخت و ساز تاکید دارد.